CHRISTUS VERGADERT EN NIET WIJ

(Een bewerkte en kortere versie hiervan heeft in het Reformatorische Dagblad van 16 maart 2023 gestaan https://www.rd.nl/digitale-krant/viewer/artikel/pr19140377seq2/pr19140377/20230316-031-DKR-MAIN-OPI?_id=RDB_RDB_20230316&_year=2023 )

Wij hebben er een kerkelijke puinhoop van gemaakt

Wat een onrust en verdeeldheid in de kerkelijke wereld van ons land. Wat ook een verdeeldheid in wat we gereformeerde wereld noemen. Een heel beschamende verdeeldheid. Als er over geschreven wordt dat er eenheid gezocht moet worden, proef je de moedeloosheid. Hoe kunnen we op het gebed van de Heere Jezus om eenheid in Johannes 17 echt aan die eenheid werken. Een uitvlucht is dan dat we gaan spreken over een geestelijke eenheid die er wel is en dan ons geweten sussen met de zogenaamde onzichtbare kerk waar we toch deel van zijn. Laat ik erbij zeggen dat die voor ons onzichtbare kerk er is en door Christus gezien wordt. Toch mag dat in het concrete geval niets afdoen van het zoeken van elkaar als we staan op de basis van Gods eigen Woord en vandaaruit staan op de belijdenis van de kerk zoals die in de drie oecumenische belijdenisgeschriften en de Drie Formulieren van eenheid  geformuleerd is.

Dan moeten we ook echt erkennen dat we samen schuldig staan aan de kerkelijke verdeeldheid van hen die de HEERE oprecht volgens Zijn Woord willen dienen. Wanneer mensen en kerken met elkaar praten, is het veel te vaak zo dat we als het om het verleden gaat toch iets van eigen gelijk willen halen. Zelf hebben we het -vinden we- toch net wat beter gedaan dan de ander en dat moet toch ook duidelijk verwoord worden. Als dat niet gebeurt, zou dat kerkelijke eenheid in de weg staan. Laten we dan eens naar iemand als Daniël kijken. Daniel belijdt samen met het volk schuld tegenover de HEERE. Dat doet hij met heel duidelijke woorden. Hij zegt in zijn gebed o.a. dit: “Ik bad tot de HEERE, mijn God, en deed belijdenis en zei: Och Heere, grote en ontzagwekkende God, Die Zich houdt aan het verbond en de goedertierenheid ten aanzien van hen die Hem liefhebben en Zijn geboden in acht nemen, wij hebben gezondigd, wij hebben onrecht gedaan, wij hebben goddeloos gehandeld, wij zijn in opstand gekomen door af te wijken van Uw geboden en bepalingen. Wij hebben niet geluisterd naar Uw dienaren, de profeten, die in Uw Naam spraken tot onze koningen, onze vorsten en onze vaderen, en tot heel de bevolking van het land.” Daniel 9:4-6

Daniël sluit zich daarbij in. Menselijke gezien zou je je van een gelovige als Daniel kunnen voorstellen dat hij voor het volk zou bidden maar zelf daar toch buiten bleef want hij heeft van jongs af aan de HEERE met zijn hart gediend. Ons tot een voorbeeld. Toch sluit hij zichzelf in en belijdt samen met dat zondige en hardnekkige volk schuld.  Laten we dat ook doen als het om de kerkelijke verdeeldheid gaat en elkaar zoeken die op hetzelfde fundament staan en vandaaruit ook wil leven en het evangelie verkondigen.

Wie horen dan bij elkaar?

We belijden in Zondag 21 dat Christus Zijn kerk vergadert. Hij heeft dat niet alleen in het verleden gedaan. Hij doet dat ook nu en zal dat doen tot het moment van Zijn terugkeer op de wolken. Heel Gods volk zal dan op de nieuwe aarde leven in volmaakte eenheid en ook dezelfde taal spreken tot eer van God. God zal dan onder Zijn volk zijn.

Wanneer je daar over na denkt, zie je wat het criterium is om de eenheid in geloof ook kerkelijk uit te stralen in ons land. Daarvoor moeten wij niet naar elkaar kijken maar naar Christus. Daarvoor hebben we nodig er op te letten dat het Christus is en niet wij die de kerk vergadert, beschermt en onderhoudt! Christus is niet aan onze kerk gebonden. Hij is het die het evangelie laat klinken en als er dan mensen rondom dat Woord bij elkaar komen en luisteren naar de stem van de Goede Herder en samen zo kerk zijn, is het Christus die vergadert. Dan is het Christus die bij elkaar brengt. Dan is het dus zo dat we ons moeten afvragen als we naar elkaar luisteren, met elkaar in gesprek zijn of in die gemeente het evangelie volgens Gods Woord klinkt, of daar doop en avondmaal bediend worden volgens Gods Woord, of wie het Woord in leer of leven niet eerbiedigt daarop aangesproken wordt en als iemand daarbij blijft duidelijk vermaand wordt en als het zo blijft geen deel van de gemeente meer kan zijn.

Zo belijden we het o.a. in artikel 29 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis.  Dan is niet de geschiedenis, dan zijn niet onze liturgische gebruiken, dan is niet een bepaalde kerkorde de norm voor samen kerk zijn. Samen in een verband van kerken optrekken en er voor elkaar zijn. Om elkaar in de wereld waar er zo ontzettend veel op ons afkomt elkaar willen bewaren bij Christus en Zijn Woord.  Dan kunnen we weliswaar aan bepaalde dingen gehecht zijn maar als we niet kunnen zeggen ‘zo moet het volgens Gods eigen Woord’, dan is dat vervolgens geen obstakel voor eenheid met kerken die het anders dan ons doen. Wij of de meerderheid zijn niet de norm maar Christus en Zijn Woord. We moeten er op letten waar Christus vergadert met Zijn Woord. Wie zijn wij  dan om dan te zeggen dat dit niet goed genoeg is?  Onze gewoonten en onze geschiedenis gaat toch niet uit boven wat Christus nu doet door Zijn Geest en Woord.

We lopen bij dit soort dingen vaak tegen onszelf aan. Tegen eigen gevoelens en waar wij ons veilig bij voelen. Wat hebben we nodig om te bidden en te vasten om in afhankelijkheid aan de HEERE alleen dat elkaar op te leggen wat de Geest ons door het Woord oplegt. Dat is geen vrijbrief voor vrijblijvendheid want de Geest vraagt van ons ook niets minder dan ons volledig te binden aan het Woord. We hebben nodig om te vasten en te bidden om de HEERE op vragen het in onze harten te leggen om zo te gaan denken en voelen. Om dan vanuit het gebed ook actief  daaraan te werken in liefde en gehoorzaamheid aan Christus.