KERST EN LEEGHEID

Er zijn van die dingen die indruk op je maken. Maandag 18 december stond er een artikel in het Reformatorisch Dagblad dat indruk op me maakte. Het was geschreven door Franca Treur. Zij is een schrijfster. In 2009 schreef ze het boek ‘Dorsvloer vol confetti’. Van dit boek werden ruim 150.000 exemplaren verkocht. Ze beschrijft in dit boek hoe een meisje zich losmaakt van de reformatorische wereld en het geloof in Christus vaarwel  zegt. Ze beschrijft daarin voor een groot deel hoe het in haar leven gegaan is. Ze heeft daarna nog meerdere boeken geschreven. Naar aanleiding van besprekingen van haar nieuwste boek en andere opmerkingen van mensen die geloven schreef ze het artikel in het Reformatorisch Dagblad. Ze laat zich daar in haar hart kijken.

Waarom haal ik dit nu naar voren? Omdat ze hier laat zien hoe onze woorden over mensen van wie we houden maar die het geloof in de HERE achter zich gelaten hebben vaak overkomen. Dat is niet iets om naast ons neer te leggen. Wanneer het gaat om mensen om ons heen die niet geloven of niet meer geloven, zijn we geneigd te zeggen dat hun leven zo leeg is. Dat ze geen echte troost en uitzicht in hun leven hebben. Dat is ook meerdere keren de invalshoek waarmee we die ander aanspreken. We willen duidelijk maken dat hun leven zo leeg is en dat dit niet nodig is als je bij Christus je leven zoekt. Je bent de leegheid voorbij als je het kerstfeest niet alleen viert voor de gezelligheid maar echt als mens die in liefde aan Christus verbonden is. Als de Verlosser van jouw leven. We bedoelen het goed als we mensen zo aanspreken.  Toch komt het vaak niet zo over. Ik haal een stukje aan uit het artikel van Franca Treur: “De meeste kerkverlaters willen namelijk geen radicale breuk. Ze kunnen alleen niet meer in een (persoonlijke) God geloven. Dat staat verder los van de liefde die ze voelen voor hun familie en vroegere vrienden. Maar elk verwijt van leegheid van hun leven ervaren ze wel degelijk als een belediging.”

Je kunt hierover je schouders ophalen en zeggen zo is het nu toch eenmaal. Dat is toch de waarheid. Toch lijkt me dat niet goed. Waarom niet? Omdat het goed is om er over na te denken en te peilen hoe woorden overkomen. Niet om de boodschap aan te passen maar wel om de woorden zo te kiezen dat ze laten zien en voelen dat we juist die ander met liefde willen uitnodigen om tot Christus te komen. Om in een donkere wereld weer in het echte licht te gaan staan.

Je kunt tegen iemand zeggen: ‘wat heb jij eigenlijk een leeg leven’. Die ander haalt zijn schouders op en voelt zich beledigd. Je kunt het ook anders doen. Je kunt laten zien en horen hoe goed het voor jou is om Christus als je God en Verlosser te kennen. Je kunt laten horen hoe blij je bent dat Christus gekomen is in Bethlehem.  Dat jij je met Hem zo rijk weet! Het is goed om jezelf vanuit jouw hart er in te oefenen om de blijdschap en de rijkdom in Christus tegenover anderen woorden te geven. Waardoor je Christus voor anderen juist aanbeveelt als die Ene nodige die het leven van een mens  kan redden en toekomst geven. Ik weet dat die boodschap ook haaks op ons zondige hart staat. Toch is het goed om juist ook in de manier waarop je dingen zegt zo te spreken dat anderen jouw liefde en ontferming  horen en voelen. Daarbij hoort dan ook het gebed dat de HERE door Zijn Geest mensen tot Hem trekt. Ook hier is fijngevoeligheid weer op zijn plaats. Dan is het onverstandig om juist  voor bekering van ongelovigen te bidden als je kind of kleinkind die niet gelooft er bij zit. Dat geeft meestal het idee dat je dan door het gebed nog een vermaning wilt uitdelen. Dat kan de bedoeling van het gebed niet zijn. Laten we op een echte en rustige manier leven en spreken vanuit de komst van Christus voor arme zondaren. Om zo te laten zien en horen hoe blij, intens blij we met Christus zijn die echt vanuit de hemel naar de aarde gekomen is. Laten we bidden dat deze woorden gesproken in liefde dan het hart van de ander treffen. Dat het zaad in liefde gesproken toch eens zal ontkiemen in het hart van wie nu niet in liefde voor de HERE leeft. Om zo een echt gesprek van hart tot hart te kunnen krijgen over wat echte rijkdom is. Dat Christus de grootste schat is die je in je leven kunt hebben.  Een gesprek in liefde dat wil trekken tot Christus.   Misschien volgende keer nog iets over het artikel van Franca Treur.