EEN CHRISTEN IS UIT OP HET GELUK VOOR IEDEREEN
(Een bijdrage aan de discussie in de samenleving)
We zien in de samenleving al duidelijker een tegenstelling. Een tegenstelling die harder wordt. Die er voor zorgt dat er al meer de dreiging is dat rechters betrokken worden bij opvoeding en onderwijs. Ook bij wat er in de kerk geleerd wordt.
Het spitst zich al meer toe op zaken rond seksualiteit en geslacht. Op dat punt is er veel mis. Het is goed dat mensen zich veilig weten. Dat ze niet bedreigd worden vanwege hun geaardheid op seksueel terrein. Dat we op dat punt ook weg moeten blijven bij dwang en geweld is voor wie Christus volgt duidelijk. Daarvoor hebben we ons in te zetten.
Toch zie je dat de tegenstelling dieper zit. Je ervaart dat ook zelf als je echt deel van de samenleving bent en met veel mensen spreekt. Dan voel je hoe de afstand tussen mensen groeit en ook echt verhardt.
Een voorbeeld daarvan is een geschiedenisleraar die een reformatorische school aanklaagt. Het gaat mij nu niet om de omstandigheden rond wat er in Gorichem op de school gebeurd is en om hoe de aanklacht precies luidt. Het gaat mij er om dat uit de artikelen rondom deze kwestie duidelijk wordt dat het zondig noemen van een andere seksuele levensstijl dan in het huwelijk met een man en een vrouw volgens velen niet meer kan. Het duidelijk maken dat je vindt dat bepaalde manieren van seksueel leven niet goed zijn en daarom in Gods ogen zonde zijn zou je tot iemand maken die discrimineert en er eigenlijk niet mag zijn. Je zou daarmee zeggen dat je mensen die zo leven hun geluk niet gunt. Je zou erop uit zijn om alleen je eigen manier van leven toe te staan. Je zou uit zijn op macht. Dat zijn dingen die je al meer hoort als je echt met mensen in gesprek gaat. Hoe is het mogelijk hoor je dan dat jullie tegen bijvoorbeeld het homohuwelijk zijn?! Waarom willen jullie het geluk van anderen bederven? Ook als je zegt dat in jouw ogen zo’n manier van leven niet goed is, dat dit zondig is terwijl je niets dwingends oplegt, wordt het vaak als heel krenkend ervaren. Jij zou als christen en als kerk die dit uitdraagt eigenlijk niet te verdragen zijn in de samenleving. Dit zou je zeker niet mogen uitdragen. Ook niet in de opvoeding, in het onderwijs, op de catechisatie en ook niet op de preekstoel. Een van de belangrijke oorzaken daarvoor is dat we veel meer dan in vroegere tijden ons zelf, onze identiteit in onze seksualiteit zoeken.
Over de ontwikkeling naar deze manier van denken zou veel te zeggen zijn. Dat hoop ik op een ander tijdstip ook te doen. Nu wil ik mijn medeburgers, mijn naasten die zo voelen en die zo tegen mij als christen aankijken het volle pond proberen te geven.
Voor velen van hen is mijn spreken over een zondige manier van leven aanstootgevend. Ik ben eigenlijk een vijand van de mensen. Ik gun hun niet hun liefde en niet hun geluk. Het is een verwijt dat in de eerste eeuwen na Christus ook in de Romeins-Griekse samenleving op de christenen afkwam.
Zijn christenen die vanuit de band aan Christus volgens de geboden van God zoals die in de Bijbel tot ons komen, willen leven mensen die anderen hun geluk willen ontnemen? Ik kan me indenken dat dit zo lijkt en zo voelt. Daar ben ik heel eerlijk in. Als je zonder het geloof in God aan wie je eens verantwoording van je leven moet afleggen door het leven gaat, is dat een logische gedachte. Je leeft voor de tijd dat je op deze aarde bent. Daarna is er niets meer of is het nog maar de vraag of er wat is. Gelukkig zijn is dan vooral dat ik kan genieten van de dingen zoals ik ze voel. Dan is ook liefde niet iets dat valt onder het eens verantwoording moeten afleggen tegenover God die de Schepper van alle dingen is.
Waarom noem ik seksualiteit dat buiten het huwelijk tussen een man en een vrouw, dat bedoeld is voor heel je leven samen, plaatsvindt zonde? Zonde betekent dan dat het niet goed is en dat ik daarmee schuld tegenover God opbouw. Waarom noem ik dit zo en roep mijzelf en anderen er toe op om daarbij weg te blijven of daarbij weg te gaan?
Juist omdat ik zo graag wil dat iedereen voor altijd gelukkig zal zijn. Omdat ik door het geloof in Jezus Christus zeker weet dat na de dood het leven niet afgelopen is. Dat na de dood er een bestaan zal zijn dat nooit meer eindigt. Mijn grote verlangen is dat mensen bij Christus hun leven zoeken. Dat ze hun eigen leven steeds weer laten overstralen door de liefde van Christus en daarom in de spiegel van de geboden van Christus naar hun leven kijken. Dan gaat het daarbij niet alleen om seksualiteit. Dat gaat het om ons hele leven. Wie als christen leeft, beseft dat je elke dag jouw leven hebt te veranderen. Ook die christen die zoals hiervoor over seksualiteit spreekt, zal elke dag weer luisteren naar Gods geboden. Dat betekent dat je in een levenslang veranderingsproces zit. Dat je steeds weer dingen ontdekt in je daden maar ook in je verlangens en gevoelens die niet met Gods wil overeenstemmen. Die wil je dan juist je leven uit krijgen. Je wilt niet jezelf blijven maar al meer veranderen naar iemand die volgens Gods wil leeft. Je wilt jezelf verloochenen in de dingen die anders zijn dan Gods wil. Een christen is als het goed is dus niet iemand die zichzelf handhaaft en zichzelf promoot. Zeker niet iemand die denkt dat hij of zij van zichzelf beter dan anderen is.
Een christen is iemand die juist denkt dat hij het uit zichzelf niet zo goed weet. Die juist er van overtuigd is dat de Schepper van alle dingen, die alles goed gemaakt heeft, het veel beter weet. De Schepper, die zelfs de Here Jezus naar de aarde stuurde om ons te redden van de straf op al het verkeerde dat wij in de wereld gebracht hebben en gedaan hebben, wil je als christen in liefde gehoorzaam zijn. Geloven in Christus en daarom leven volgens Gods geboden betekent dat er eeuwig geluk voor je is. Een geluk dat zo puur is dat er nooit meer verdriet, teleurstelling en moeilijkheden zijn. Als christen wil je niets liever dan dat ook anderen op die weg gaan. Je wilt uit dank voor het werk van Christus tot in de dood niets liever dan dat er volgens Zijn goede wil geleefd wordt. Zodat Hij geëerd wordt.
Wanneer je jezelf en anderen bij een leven wil weghouden waarin er tegen Gods wil ingeleefd wordt, is dat niet om iemands geluk te bederven. Dan doe je dat als het goed is juist om de ander en jezelf op Gods weg te laten leven. Om juist de weg naar het eeuwige geluk te wijzen. Dat doe je dan niet met dwang en geweld maar wel met liefde en met woorden die uit die liefde voortkomen om jezelf en anderen steeds weer Gods goede weg voor te houden. Dat doet meerdere keren zeer omdat wij als mensen allemaal een andere weg dan Gods weg willen gaan. Daarom vraagt een christen ook om de Heilige Geest. Om te vragen of Hij ons wil leren om op die goede weg van God te gaan.
Een christen die vanuit Gods liefde de weg wijst die God zelf ons voorhoudt, wil niet de ander ongelukkig maken maar juist de weg naar dat eeuwige geluk wijzen. Je wilt niet discrimineren maar juist mensen in de echte vrijheid die door Christus verdiend is, laten leven. Die wil van God is als het goed is onze blijdschap en ons geluk.
Het is nodig om dat te laten doorklinken in het gesprek met mijn medeburger, mijn naaste die het zo anders ziet en voelt. Laten we echt met elkaar in gesprek gaan. Laten we ook zo verantwoording afleggen van de hoop die in ons is.
Je ziet hier hoe groot het verschil wordt als de een Christus als Heer over zijn leven ziet en weet dat je leeft voor Gods ogen en de ander niet verder denkt en voelt dan leven op deze aarde en verder niets.
Ik hoop en bid dat er de ruimte blijft om zo te kunnen spreken in de samenleving, in de kerk, in de school en in het gezin.