VERLANGEN NAAR EENHEID
De laatste weken is er veel gebeurd in kerkelijk Nederland. Dan denk ik in het bijzonder aan het besluit van de Christelijke Gereformeerde Kerken over de Gereformeerde Theologische Universiteit en de gezamenlijk vergadering van De Synode van de Gereformeerde kerken Vrijgemaakt en de Landelijke vergadering van de Nederlandse Gereformeerde Kerken. In de laatste vergadering is het verlangen naar eenheid tussen deze kerken uitgesproken en ook een regiegroep ingesteld om aan deze eenheid te werken.
Ik heb de laatste vergadering op 11 november ook voor de computer helemaal gevolgd. Ondanks dat ik 2 jaar geleden predikant geworden ben binnen de Gereformeerde Kerken Nederland voel ik een sterke verbondenheid met de broeders en zusters die ik heb moeten achterlaten. Op een bepaald moment werd in deze vergadering nadat het besluit met minimale tegenstand genomen werd Psalm 133 gezongen. Een prachtige Psalm. Toch riep deze Psalm op dat moment bij mij tranen van verdriet op. Niet omdat eenheid zoeken geen roeping is. Dat is het zeker wel! Waar kwam bij mij dat verdriet vandaan? Daar denk je over na. Dat probeer je een plaats te geven. Je bevraagt jezelf of dat niet is omdat je zelf alles bij het oude wilt laten of om andere dingen die in Gods ogen niet kunnen bestaan.
Mijn verdriet is er omdat ik het niet anders kan zien dan dat er nu samen op een weg wordt gegaan die verder van Gods Woord en van de belijdenis die daarmee in overstemming is gegaan wordt. Een eenheid die een gevaar is voor wie nog wel in alle rust en vertrouwen volgens Gods Woord als Zijn onfeilbare Woord wil leven. Ik kwam een stukje tegen dat dit op een verrassende manier onder woorden brengt. Het is een artikel van ds B. Wielenga. Hij verwijst in dit artikel naar zijn vader. Dat was ds D.K. Wielenga. Zij raakte kerkelijk gescheiden omdat de zoon Nederlands Gereformeerd werd en vader GKV bleef. Hij vraagt zich af hoe zijn gestorven vader tegen de vergadering van 16 november zou hebben aangekeken. Hij denkt uiteindelijk dat vader toch wel met reserves zou hebben ingestemd. Daarom gaat het mij nu niet. Hij brengt wel naar voren wat volgens hem bij vader het zwaarste punt van moeite zou zijn geweest. Hij omschrijft dat zo:
“Een nieuwe ontwikkeling – eerst binnen de NGK, maar nu toch ook binnen de GKv – is het gesprek rond de vraag: hoe lezen we de Bijbel? Dat is een vraag die niet meer zal verdwijnen uit de kerkelijke discussies op welk niveau dan ook. Het ontwerp van een gereformeerde hermeneutiek, die onlangs door de TU Kampen gepubliceerd werd, zou vragen bij hem oproepen, denk ik. Wordt het gereformeerde geloofsvooroordeel er niet door geproblematiseerd? Is de vrouw in het ambt, of de homo aan het avondmaal, geen signaal dat er confessionele onduidelijkheid rond het Schriftgezag aan het ontstaan is?
De groeiende eensgezindheid tussen de GKv en de NGK op dit aangelegen punt markeert voor hem de echte grenslijn, overigens niet langer tussen de beide kerken, maar tussen het hem vertrouwde verleden en het heden, waar hij natuurlijk geen weet meer van heeft.” Zie voor dit artikel: https://www.onderwegonline.nl/10679-ontmoeting
Juist hier zit ook mijn diepe verdriet. Ik kan het niet anders zien dat 2 kerken op weg naar eenheid zijn en juist naar elkaar zijn toegegroeid omdat de duidelijkheid en daarmee het gezag van de Schrift al meer geproblematiseerd wordt. Ik heb daarover ook al veel geschreven en gesproken. Dat heb ik kritisch gedaan ook in de laatste jaren. Juist vanuit de liefde en de verbondenheid met de broeders en zusters die wij moesten achterlaten. O.a. in artikelen over vrouw in het ambt en over de nieuwe hermeneutiek zoals die in Kampen ontwikkeld wordt. Zie o.a.: https://www.evangeliebelijden.nl/artikelen/vrouw-in-het-ambt
https://www.evangeliebelijden.nl/artikelen/een-verbeterde-visie
Verder heb ik ook geprobeerd om dan wel zelf ook positief een bijdrage te leveren. O.a. in het boek: ‘De HERE spreekt ons aan’. ( https://www.evangeliebelijden.nl/boeken/de-here-spreekt-ons-aan) Een boek dat positief wil aanwijzen wat de Bijbel is en wat de Bijbel voor ons vandaag betekent met alle vragen die er in onze tijd zijn. Dan denk ik ook heel in het bijzonder aan onze jeugd. Wat is het nodig en levensbelangrijk om niet een te worden vanuit een bepaald gevoel maar vanuit het samen je laten aanspreken door Gods duidelijke en onfeilbare Woord. Juist hierbij zijn grote vragen. Jongeren zullen juist de kerk verlaten als we gaan schipperen tussen Schrift en cultuur. Uiteindelijk houden we dan geen echte boodschap meer over.
Wat is het belangrijk om elkaar weer te vinden rond Gods onfeilbare Woord. Om weer te zien hoe goed het is om ook in de 21e eeuw te leven vanuit de Schrift en de belijdenis die daarmee in overeenstemming is. Om ook de religie van de belijdenis die uit de Schrift komt te kennen en te leven. Dan leven we uit een geweldige rijkdom ook als dat ons in botsing brengt met de cultuur en denkbeelden van onze tijd. Dan is er alle ruimte om juist vanuit dat getuigenis met vrijmoedigheid in deze wereld te staan. Omdat je met Christus verbonden bent en uit Hem wilt leven op alle delen van je leven.
Daarom bid ik om de eenheid van allen die zo christen willen zijn en zo kerk willen zijn. Zo willen we ook als GKN kerk zijn. Open maar wel echt gebonden aan de HERE en Zijn onfeilbare Woord. Dan kijk je om je heen en dan verlang je naar de eenheid met mensen met wie die geestelijke eenheid kent. Met broeders en zusters ook in de DGK, de GKV, de NGK, de CGK, de HHK, de PKN en nog andere kerken. Dan bid je om eenheid die ook kerkelijk vorm krijgt. Dan wil je anderen zoeken omdat Christus die eenheid van Zijn kinderen zo graag wil en daar zelfs om bidt. Maar dan kan ik niet mee met een vereniging die juist op het punt van de Schrift als Gods woord geen duidelijk geluid meer laat horen. Dan geeft het zingen van Psalm 133 verdriet. Ik hoop en bid en wil me ook inzetten voor een eenheid van hen die in liefde volgens Gods onfeilbare Woord en de gereformeerde belijdenisgeschriften die daarmee in overeenstemming zijn, willen leven. Elkaar zoeken onder de prediking die dit laat horen en zo aan Christus verbindt. In een kerkverband waar zo de kansels en leden van de gemeente beschermd worden. Onbekrompen maar voluit gebonden aan Christus en Zijn Woord. Ik hoop mee te maken dat kerken elkaar vinden op deze manier. Dan is de kans groot dat onder het zingen van Psalm 133 de tranen van vreugde over mijn wangen lopen.
21 november 2017