IN STAAT VAN VERENIGING
De synode van de GKN nam 2 december een heel belangrijk en verstrekkend besluit. Ook een besluit om heel blij en dankbaar mee te zijn. De kern van dit besluit is “De Gereformeerde Kerken (hersteld)” te erkennen als ware kerken van Christus die staan en bouwen op het fundament van apostelen en profeten. Dit houdt in het erkennen van de ambten en ambtsdragers, het openstellen van de kansels en het aanvaarden van attestaties.
In een volgend deel van dit besluit wordt uitgesproken dat bij dezelfde uitspraak van de DGK we samen in staat van vereniging zijn. We bidden de HEERE dat die uitspraak in januari gedaan wordt wanneer de synode van de DGK samenkomt.
Wat betekent dit besluit nu eigenlijk? Ook als we nog een bepaalde tijd de vorming van het ene kerkverband voorbereiden. Als we nog een keer als kerkverbanden samenkomen om verschillende zaken zo af te spreken dat we daarna in volle kracht in een kerkverband verder kunnen. Is er nu al eenheid of laat dat nog even op zich wachten? Het is belangrijk en onmisbaar om ook hierbij op het niveau van onze eigen belijdenis te spreken. Een belijdenis waarvan we overtuigd zijn dat die in overeenstemming met Gods eigen Woord is.
Elkaar erkennen als kerken van Christus
Wat is dat nu, dat we elkaar erkennen als kerken van Christus? Dat betekent dat we elkaar als kerken van Christus zien. Ik zou het liever op de Afrikaanse manier zeggen: we zien elkaar raak als kerken van Christus. Als kerken die zelfstandige kerken zijn en die samen willen leven in een kerkverband. Daarmee is het kerkverband niet de kerk geworden. Dat zijn de plaatselijke kerken. De plaatselijke kerken waarbij de ambtsdragers geroepen zijn om deze plaatselijke kerken te leiden en te verzorgen.
We zien raak dat we bouwen op hetzelfde fundament. Op Christus zoals die verkondigd is door de apostelen en de profeten. Zijn we daarmee zulke sterke en altijd goede kerken geworden? Nee. Zoals er bijvoorbeeld in de Westminster Confessie beleden wordt, zijn er in een verband van echte kerken van de Here Jezus meer en minder zuivere kerken. Denk hierbij vanuit Gods eigen woord maar eens aan de 7 kerken die in Openbaring 2,3 genoemd worden. Dan zie je grote verschillen. Dan zie je verkeerde dingen en zwakheden waaraan vanuit Christus en Zijn Woord gewerkt moet worden. Wat kan in een kerkverband de kerkvisitatie daarbij een goede en mooie rol spelen.
Het erkennen van elkaar betekent dat we uitspreken dat we op hetzelfde fundament staan en daaruit leven. Dat we ervan overtuigd zijn dat Christus tussen de kandelaren, die de plaatselijke gemeenten zijn, door wandelt. Zie Openbaring 1:13-18.
In staat van vereniging betekent op deze manier dat de eenheid er is! In Christus. Daar gaat verder niets bovenuit.
Open kansels
Vanuit de eenheid in Christus staan dan de kansels voor elkaars predikanten open. Niet van één kant, maar van beide kanten. Niet tijdelijk, maar voor nu en de toekomst. Over en weer kan het evangelie van Christus verkondigd worden. Dat kan niet zonder de eenheid die er is! We belijden dan ook in artikel 29 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis dat het eerste kenmerk van een ware kerk is de zuivere verkondiging van het evangelie.
Dat in de kerken van de DGK en de GKN het blijde evangelie klinkt. Dat we elkaars dienaren van het Woord daarin zo vertrouwen. Gebonden aan dat ene Woord in een wereld waar zo aan ons getrokken wordt door de wereld, door de duivel, door de dwaalleer. Samen willen leven in een kerkverband waar het Woord van God boven alles gaat en waar dat Woord bron en norm voor ons leven is. Bron en norm ook voor de verkondiging is. Waar dit zo is, vinden we kerken van Christus die elkaar samen willen helpen om juist dat Woord naar Gods volk en heel de wereld te brengen. Vanuit de liefdevolle verbondenheid aan Christus. Aan de drie-enige God. Een in Christus betekent dat je echt een bent. Vanuit die eenheid wordt er bij elkaar gepreekt. De open kansels betekenen dan ook dat de predikanten als dat gevraagd wordt de doop bedienen en het avondmaal bedienen. Heerlijk om zo elkaar te kunnen helpen en samen al meer aan Christus verbonden te willen zijn. In Hem is ons leven en is er echt kerkelijk leven.
Elkaars ambtsdragers erkennen
Op de synode werd nog wel even de opmerking gemaakt of dit nodig was om uit te spreken. Dat is toch logisch als je al die andere uitspraken doet. Dat is waar. Toch is het goed dat we met een beschamende geschiedenis die we ook samen hebben dit uit spreken. Wat er ook gebeurd is in het verleden, toch is het nu zover dat we elkaars ambtsdragers erkennen als broeders die tot dit ambt door Christus geroepen zijn. We gaan met belijdenis van schuld verder in dienst van Christus.
Dan is het ook mooi dat al voor deze uitspraak er al samen ambtsdragersconferenties waren. We willen samen verder als kerken waarin Christus zelf broeders heeft aangewezen om diaken, ouderling en predikant te zijn. Weer vanuit de eenheid in Christus. Christus stuurt onze ambtsdragers de gemeente in, in de eenheid van het echte geloof.
Aanvaarden van elkaar attestaties
Dit lijkt een wat technische kwestie. Dat is het niet. Het laat namelijk zien hoe ver de erkenning gaat. Dit betekent dat we elkaars uitoefening van de tucht erkennen. Als iemand in de DGK van het avondmaal wordt afgehouden kan die ook niet in de GKN aan tafel en ook niet andersom. Wie onder leiding van de ambtsdragers dat wel kan in de GKN, kan dit ook in de DGK en andersom. Zo is het zodra de DGK dezelfde uitspraken doet. Als in de tijd hierna er werk wordt verzet om alles zo snel mogelijk op een goede manier in elkaar te schuiven, wordt de eenheid die er is nog meer zichtbaar.
Een
Wanneer we op het niveau van onze eigen belijdenis spreken, zijn we na de erkenning een! We erkennen bij elkaar de kenmerken van ware kerken van Christus: zuivere bediening van het Woord, zuivere bediening van doop en avondmaal, uitoefening van de kerkelijke tucht. De eenheid is er. Door Christus gegeven. Dat betekent dat we de gegeven eenheid nu ook al meer gaan vormgeven in het ene kerkverband. Dat is heel belangrijk maar niet het beslissende. De eenheid komt er niet pas als we alles geregeld hebben. Die eenheid is er door en in Christus en dat hebben we naar elkaar al meer vorm te geven. Heerlijk om dat te zien en Christus daarvoor te danken. Ook de verantwoordelijkheid om dat dankbaar met elkaar uit te werken en vorm te geven.
Met welk doel?
Het is prachtig dat we als kerken tot deze uitspreken konden komen. We moeten ook meteen verder kijken waar Christus diezelfde eenheid door Zijn werk in ons land geeft. Om de zichtbare eenheid met al meer kerken te zoeken en te vinden.
Toch is al dat werk er maar niet voor de vorm. Het heeft ook een doel. Waarom willen we kerk zijn in deze wereld? Natuurlijk in de eerste plaats tot eer van God. Daarbij hoort dan ook dat we als kerken die plaatselijk bij elkaar komen en elkaar in het kerkverband helpen om kerken van Christus te zijn, juist op het leven met Hem gericht zijn.
Ware kerk zijn is geen idee dat boven de mensen in de kerk uitgaat. Niet een soort banier die los van het leven van elke dag gaat. Juist dat lezen we in het tweede deel van artikel 29 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. We lezen dat daar zo: “Zij die bij de kerk horen, zijn te kennen aan de kenmerken van de christenen, namelijk aan het geloof en hieraan dat zij, na de enige Heiland Christus aangenomen te hebben, de zonde ontvluchten en de gerechtigheid najagen, de ware God en hun naaste liefhebben, niet naar rechts of naar links afwijken en hun oude mens met zijn werken kruisigen. Dat wil echter niet zeggen dat er geen grote zwakheid meer in hen zou zijn, maar door de Geest strijden zij daar elke dag tegen, hun leven lang. Zij nemen voortdurend hun toevlucht tot het bloed, de dood, het lijden en de gehoorzaamheid van de Here Jezus, in wie zij vergeving van hun zonden hebben door het geloof in Hem.”
Het samenleven als kerken, het in staat van vereniging zijn moet juist dienstbaar zijn aan het leven met de HEERE. Die eenheid moet juist afstralen dat we in onze plaatselijke gemeenten er alles aan doen om elkaar het evangelie voor te houden. Om ook als broers en zussen persoonlijk de band met Christus steeds weer te zoeken en te vinden.
Dat betekent elkaar stimuleren om de zonde te ontvluchten. Om vanuit het Woord te laten zien wat de wil van Christus is en wat die niet is. Dat er een prediking en een omgang met elkaar is waarin we elkaar juist op Gods weg willen brengen en houden. Niet vanuit een hoogmoedige houding, maar vanuit de houding dat we allemaal zwakke mensen zijn die in zonde kunnen vallen. Elkaar aanvuren om de weg van de zonde te verlaten en op Gods weg te gaan die je thuisbrengt bij de hemelse Vader.
Dat is meer dan de leer. Dat is meer en anders dan een theorie die je aanhangt. Dit is dat we als kerken er alles aan willen doen om er op te wijzen dat het om het liefhebben van God en de naaste gaat. Dat we leven ook als kerken voor dat liefhebben van God en de naaste. Dat alles in ons leven dat daarmee in strijd is, zonde is. Dan willen we persoonlijk en als kerken bekend staan als mensen en kerken die juist die liefde van en voor God naar de naaste uitstralen. Die maar niet een bepaald godsdienstig gevoel uitdragen maar elkaar steeds weer erop wijzen Christus in geloof aan te nemen;Hem aan te nemen als onze persoonlijke Redder, Koning en God. De Heer die het over ons en over iedereen en heel de schepping te zeggen heeft.
Dan willen we kerken zijn die vol liefde en verdraagzaamheid met elkaar omgaan maar die als het om het Woord van God gaat niet willen afwijken van dat Woord. Omdat het de stem van God zelf is.
Zonder deze dingen kunnen wij geen kerk zijn. In staat van vereniging zijn betekent in de eerste plaats dat we persoonlijk en samen met Christus verenigd zijn. Dat we vanuit die vereniging samen verder spreken hoe we het zo snel mogelijk en op een goede manier vorm gaan geven. Het is heerlijk om daarover samen te spreken en daaraan te mogen bouwen. Je zult zien dat de duivel er altijd weer tussen wil komen. Om onenigheid te bevorderen. Laten we juist vanuit de gerichtheid op de HEERE dat steeds weer weerstaan. Samen spreken, bouwen door de Geest om het fundament en zo de vrede van Christus steeds in het oog houden.
Zodat ook het samen werken aan de concrete eenheid de liefde van en voor Christus uitstraalt.
Dan zijn wij geen volmaakte gelovigen en ook geen volmaakte kerken. Dan kunnen wij bij onszelf en bij anderen zwakke plekken aanwijzen. Die zwakke plekken zijn er niet om bij elkaar weg te blijven of weg te gaan. Die zwakke plekken zijn er persoonlijk en kerkelijk om te ontdekken in het licht van Gods Woord en daaraan in de kracht van de Geest te werken. Zoals we dat bijvoorbeeld lezen in Jakobus 1: “En wees daders van het Woord en niet alleen hoorders. Anders bedriegt u uzelf. Als iemand immers een hoorder van het Woord is en geen dader, lijkt hij op een man die het gezicht waarmee hij geboren is, in een spiegel bekijkt, want hij heeft zichzelf bekeken, is weggegaan en is meteen vergeten hoe hij eruitzag. Hij echter die zich in de volmaakte wet verdiept, die van de vrijheid, en daarbij blijft, die zal, omdat hij niet een vergeetachtige hoorder geworden is, maar een dader van het werk, zalig zijn in wat hij doet” Vs 22-25.
Laten we in staat van vereniging zijn om juist al meer als kerken hoorders en daders van het Woord te zijn.
We danken de HERE voor het prachtige dat Christus ons 2 december gaf. Dan denk ik ook in grote dankbaarheid eraan dat we op 1 december de buitenlandse kerken mochten ontvangen . Dat we in volle eenstemmigheid met de kerken in Duitsland als zusterkerk verder gaan. Dat we unaniem de kerkelijke relatie die de OPC in Amerika ons aanbood, hebben aanvaard. Dat we unaniem waren in het aanbieden van een zusterkerkrelatie aan de Vrije Gereformeerde Kerken in Australië, de Vrije Gereformeerde Kerken in Zuid-Afrika en de Canadese Gereformeerde Kerken.
Wat is er veel om te danken. Veel om op te pakken vanuit de band met Christus. Om juist ook te groeien in de band met de HEERE in Nederland en over de grenzen van ons land heen.
Laat de staat van vereniging met de kerken van de DGK ons juist door de Geest stimuleren tot een teer leven voor en met Christus.